با تمام توان می خوام نگهش دارم.
همیشه همه بهم میگن انگشتام از حد معمول کوتاه تره . همین انگشت ها کوتاه و کوچولومو به هم گره می زنم. کف دستمو محکم می کنم . کمی خم می شم به جلو. پاهامو فشار میدم به زمین که نتونه از زمین جدام کنه. بعد با تمام قدرت میگیرمش. اما بی فایده.
انگار فرار می کنه. بی جهت دنبالش می کنم. با تمام توان می دوم. باور نمی کنم سرعتش از من بیشتر باشه. اما بهش نمی رسم. انگار تا به چنگم میاد همون لحظه است که از دستش میدم. بی تامل می دوم. با سرعتی شاید هزاران مایل سریع تر از اون. می خوام از روبرو بگیرمش که نتونه واکنشی نشون بده نتونه در بره. دوست دارم این بار من تو حصارش بکشم. دوست دارم اینبار من فاتح این مسابقه باشم. می دوم.سریعتر سریعتر سریعتر از قبل. گاهی احساس می کنم خس خس نفسهام صدای مرگه که به گوشم میرسه. به زور نفس میکشم. از هیجان زیاد قلبم از تپش ایستاده. پاهام بی اراده می دوند. سینه ام مثل یه بقچه بالا اومده و نمی ذاره نفس بکشم. همچنان می دوم. می دوم که در حصارش بکشم. می دوم که به همه ثابت کنم. همه چیز رو. توی دستمه. میگیرمش. الانه. دستامومحکم می کنم به سختی نفس می کشم. بازوهاموباز میکنم. الانه. الان.میگیرمش. چشمامو می بندم. تمرکز می کنم. می گیرمش.
زمان توی دستامه. داره نفس نفس میزهنه. من به حصار کشیدمش.
چشمامو باز می کنم.
وای باور نکردنیه. چیزی که روی دستامه بدن کبود و سرد خودمه.
پلکامو بازتر می کنم. بازوانش مرا در بر گرفته.
چه بی جهت تقلا می کردم.....
پ.ن: زمان......( بزرگترین سرمایه)...........(بزرگترین محدودیت)............
پ.ن:با عرض معذرت از همه ی دوستانی که پیامک می زنن و جوابشونو نمی دم. موبایلم یه طرفه شده.نمی تونم.
